Dagje Tamale 1

Een dag in Tamale.1
Een dag in Tamale duurt van zonsopgang tot zonsondergang.
Dat houdt in dat om half 6 alles wat rondloopt, lawaai maakt zoals geiten, kippen, koeien,kinderen en nog meer van dat spul.
Om 6 uur verstomt alles en iedereen omdat op dat moment er iets gebeurt waar niets tegenop kan.
Namelijk 1000 watt muziek vermogen dat hangt in elke minaret van elke moskee.
De plaatselijke imam probeert dan iedereen er weer van te overtuigen dat er maar één Allah is, iets waar ik het gelukkig helemaal mee eens ben, stel je voor dat er nog meer zouden zijn.
Echter dat deze mannen nooit hebben meegedaan aan Idols of de X-factor is duidelijk te horen, Zelfs toen Jan Smit last had van zijn keel klonk dat nog altijd beter. Dus begrijpelijk dat alles plotsklaps van schrik stil is.

Op dat moment ontwaken wij.

Omdat wij zoals de meeste kippen hier ook redelijk vroeg op stok gaan voelen wij ons best uitgeslapen en zijn toe aan een heerlijke douche.
We hoeven ons niet druk te maken of het water te warm of te koud is want er is geen water.
“Over een uur” zegt onze wachtsman vol zelfvertrouwen en zie daar, na een uur is er water.
In de tussentijd gezellig ontbeten op het terras van de Lodge, geroosterd brood met uit Holland meegebrachte belegen kaas en een kopje thee onderwijl met een schuin oog loerend naar enige insecten die ook dol zijn op geroosterd brood met belegen kaas uit Holland.

Om 9 uur kwam de taxi ons ophalen. Deze hadden wij de vorige dag al geregeld omdat de huizen hier wel een nummer hebben maar de straten(indien die er zijn) geen straatnaam hebben en je kunt van een Ghanese taxichauffeur niet verlangen dat hij alle huisnummers in een stad met 300.000 inwoners moeiteloos kan vinden.
Deze taxi was van redelijke kwaliteit. In plaats van 20 barsten had deze maar 3 barsten in de voorruit en behalve de achteruitversnelling deden alle versnellingen het. In het vorige leven was deze Opel Kadett waarschijnlijk van een niet rokende voetbalfan uit Keulen geweest als ik tenminste van de restanten van plakplaatjes uitging die op het dashboard waren geplakt. “Nicht rauchen” en “Ich liebe fc Köln”
De naam van de chauffeur was Mohamed, zeg maar Baba zei hij.
Onder het rijden hoorden wij bij de voeten van de chauffeur een kikker kwaken en na enig onderzoek kwamen wij erachter dat bij het indrukken van het rempedaal dit geluid ontstond.
Zoals elke auto bezat ook deze auto veren en schokdempers. En zoals iedereen weet zijn de veren voor de vering en de schokdempers voor de schokken en het wippen op te vangen.
Daar de dempers waarschijnlijk al flink hadden geleden toen de auto elk weekend vol met fc Köln supporters werd gebruikt om naar een wedstrijd van FC Köln ter rijden,en er vervolgens in Ghana niet beter op werden, werkte alleen de vering nog maar en wipten we er aardig op los.
Toen wij al wippend en kwakend het overvolle centrum van Tamale naderden zei Mohamed, zeg maar Baba, in gebroken Engels, “weet je wat het verschil is tussen Ghanesen en Nederlanders?
Vol verwachting keken wij hem aan.
Na ons even in spanning te hebben gelaten zei Mohamed zeg maar Baba met een zelfbewuste grijns
De Nederlander zijn wit en wij zijn zwart.
Vol verbijstering en ongeloof keken wij elkaar aan.
Dus dat was het.
Onderweg werd onze weg gekruist door een soort van feestelijke optocht, muziek en allemaal verklede mensen die dansten en zongen.
Wat betekent dit vroegen wij onze driver.
Dit is een demonstratie tegen het bestuur van de stad zei Mohamed,zeg maar Baba.
Zij vinden dat de stad niet schoon wordt gehouden en ze willen ook meer stoplichten.
Terwijl hij dit zei kieperde hij een leeg zakje water uit het raam. (alle Ghanesen drinken schoon water uit plastic zakjes) en reed pardoes door het enige stoplicht van Tamale dat op rood stond. Niet dat de kleur er veel toe deed want iedereen rijdt hier door het stoplicht, of het nu rood, oranje, groen of kapot is.
Zo’n demonstratie in Nederland leek mij ook wel wat. Gezellige muziek met zang en dans.

In de enige supermarkt van Tamale (ter grote van een winkel als Kruitvat of Blokker) gingen wij onze inkopen doen.
Hoofdzakelijk blikjes vis en vlees, koekjes, cola-light en echte Heineken, weliswaar een maand over de datum maar ja, een kniesoor die daar op let en hier in Ghana is wel meer over de uiterste houdbaarheidsgrens heen.
In de supermarkt waren meer mensen om te helpen zoeken dan dat er klanten waren maar omdat zij geen van allen verstonden wat wij zochten stroopten wij alle paden af op zoek naar de producten met in ons kielzog Mohamed, zeg maar Baba, die ons boodschappenmandje torste.
Wij waren vol verbazing over de gloednieuwe, ultra moderne computerkassa die op de balie stond, alleen jammer dat bij bijna ieder artikel dat werd aangeslagen, een medewerker de gangpaden werd ingejaagd om de prijs te noteren, met in zijn kielzog Mohamed, zeg maar Baba, om te checken of alles wel volgens de regels ging.

De rest van de bootschappen zoals uien, tomaten etc waren op de markt te krijgen.
Een markt net de Albert Cuyp markt in Amsterdam maar dan anders.
Naast het stalletje met de koeienhoofden vonden wij de juiste uien en tomaten en stonden samen met onze taxichauffeur een kwartier te onderhandelen over de uiteindelijke prijs wat ons trots een winst opleverde van een halve Ghanese Cedi (omgerekend 25 eurocent).Iedereen was uiteindelijk blij wat mij toch het bange gevoel gaf dat deze witte alsnog belazerd was. Ik denk dat dit het is wat Mohamed, zeg maar Baba, bedoelde met het verschil tussen Nederlanders en Ghanesen.

Wippend en kwakend gingen wij vervolgens naar een compound.
Dit is een verzameling lemen hutjes die om een binnenplaats zijn gebouwd.
In deze hutjes woont meestal de vader, zijn vrouwen en hun kinderen.
De vierkante hutten voor de mannen en de ronde voor de vrouwen en kinderen.
Bijna 95% van deze compounds heeft geen elektriciteitaansluiting waardoor iedereen met het vallen van de duisternis maar naar bed gaat want in het donker is er toch niet zo veel te beleven.
In de compound woont een medewerker van onze organisatie en wij gingen zijn moeder vereren met een bezoek en een zak rijst.
Onderweg in de taxi vertelde een van onze dochters dat er in Holland sneeuw was gevallen en het er zeker 5 graden vroor. Toch een verschil van bijna 50 graden met Tamale.
Toen ik vol enthousiasme aan de bewoners van de compound wilde vertellen dat er zeker 50 cm sneeuw in Holland was gevallen stuitte ik op een muur van onbegrip.
Probeer maar eens aan een niet-engels sprekend persoon in een land waarde temperatuur nooit onder de 20 graden komt,uit te leggen wat 50 cm sneeuw is. Niet doen.
Buiten de familie woonden in de compound ook geiten, kippen en poezen.
“Best gezellig die katten” zei ik tegen onze medewerker, “zijn die voor de muizen” ?
“Nee” zei hij. Waarna Yvon en ik elkaar betekenisvol aankeken.
Na diverse foto’s genomen te hebben van Vader met vrouw 1, met vrouw 2 etc en toen ook nog alle kinderen, geiten, kippen, poezen etc. digitaal te hebben vastgelegd namen wij weer afscheid.
Ook hier werd ons de zegen meegegeven “Moge Allah u veel geven, zodat u ook veel kunt geven”.

Vervolg in deel 2

JOHN